السَّلَامُ عَلَى الْبَتُولَةِ الطَّاهِرَةِ، الصِّدِّیقَةِ الْمَعْصُومَةِ، الْبَرَّةِ التَّقِیَّةِ، سَلِیلَةِ الْمُصْطَفَى وَ حَلِیلَةِ الْمُرْتَضَى وَ أُمِّ الْأَئِمَّةِ النُّجَبَاءِ.اللَّهُمَّ إِنَّها خَرَجَتْ مِنْ دُنْیَاهَا مَظْلُومَةً مَغْشُومَةً، قَدْ مُلِئَتْ دَاءً وَ حَسْرَةً وَ کَمَداً وَ غُصَّةً، تَشْکُو إِلَیْکَ وَ إِلَى أَبِیهَا مَا فُعِلَ بِهَا، اللَّهُمَّ انْتَقِمْ لَهَا و خُذْ لَهَا بِحَقِّهَا. اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى الزَّهْرَاءِ الزَّکِیَّةِ الْمُبَارَکَةِ الْمَیْمُونَةِ، صَلَاةً تَزِیدُ فِی شَرَفِ مَحَلِّهَا عِنْدَکَ وَ جَلَالَةِ مَنْزِلَتِهَا لَدَیْکَ، وَ بَلِّغْهَا مِنِّی السَّلَامَ، وَ السَّلَامُ عَلَیْهَا وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ. وَ تَقُولُ أَیْضاً: اللَّهُمَّ إِنِّی یُوهِمُنِی غَالِبُ ظَنِّی أَنَّ هَذِهِ الرَّوْضَةَ مُوَارَاةُ سَیِّدَةِ نِسَاءِ الْعَالَمِینَ وَ مَثْوَاهَا، وَ مَوْضِعُ قَبْرِهَا وَ مَغْزَاهَا، فَصَلِّ عَلَیْهَا وَ أَبْلِغْهَا عَنِّی السَّلَامَ حَیْثُ حَلَّتْ وَ کَانَتْ. (ابن مشهدی، محمد بن جعفر، المزار الکبیر، ص 78، قم، دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، چ اول، 1419هـ.ق.)
یکی از مباحث مهم در زندگی انسان، بحث الگو پذیری و انتخاب اسوه است. قرآن کریم که قانون اساسی برای زندگی انسان است، بیان می‌کند که از چه کسانی باید الگو گرفت و متابعت کرد، در جریان حبیب نجار در سوره مبارکه ی یاسین آمده است که «یا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلِینَ، اتَّبِعُوا مَنْ لا یَسْئَلُکُمْ أَجْراً وَ هُمْ مُهْتَدُونَ» اى قوم من! از فرستادگان خدا پیروى کنید. از کسانى پیروى کنید که از شما اجرى نمىخواهند و خود هدایت یافتهاند.
آیه مبارکه علت متابعت را هدایت رسولان بیان می‌کند که شما باید از کسانی الگو بگیرید که خود شان هدایت یافته هستند. یا در داستان حضرت موسی و حضرت خضر، حضرت موسی علیه السلام، از حضرت خضر درخواست می‌کند که آیا من از تو پیروى کنم تا از آنچه به تو تعلیم داده شده است و مایه رشد و صلاح است به من بیاموزى؟ «هَلْ أَتَّبِعُکَ عَلى أَنْ تُعَلِّمَنِ مِمَّا عُلِّمْتَ رُشْدا» (سوره کهف آیه 66). این بیان به ما می آموزد که باید کسانی را مقتدای خویش قرار داد که سبب رشد انسان شود. در زیارت جامعه می‌خوانیم که؛«کَلَامُکُمْ نُورٌ وَ أَمْرُکُمْ رُشْد» (تهذیب الأحکام ج6 ؛ ص100) سخن شما اهل‌بیت نور، و فرمان شما رشد است. با توجه به اینکه قرآن کریم در سوره ی نجم آیه 3 و 4، نسبت به رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم، میفرماید:«وَ ما یَنْطِقُ عَنِ الْهَوى، إِنْ هُوَ إِلاَّ وَحْیٌ یُوحى» و هرگز از روى هواى نفس سخن نمىگوید. آنچه آورده چیزى جز وحى نیست که به او وحى شده است. حال رسول گرامی اسلام در مورده حضرت زهرا سلام الله علیها فرموده است که:«فَاقْتَدُوا بِالزُّهَرَةِ» به حضرت زهرا سلام الله علیها اقتدا کنید. (متن حدیث در پایان آمده است). حال بیائیم در زندگی به آن حضرت اقتدا کنیم، و اگر این کار کار کردیم در دنیا و آخرت سعادت مند هستیم. یک نمونه از زندگی آن حضرت که راه گشایی بسیاری از مشکلات زندگی امروز ما است.
در یکی از روزهای پر مشقت، غذا در منزل امام علی(علیه السلام) و حضرت زهرا(سلام الله علیها) کمیاب شده بود. امام علیه السلام، از همسرش پرسید: فاطمه جان! غذایی داری که مقداری تناول کنیم؟ فاطمه(سلام الله علیها) پاسخ داد: دو روز است که غذای کافی در منزل نداریم و مقدار اندکی هم که داشتیم به شما بخشیدم و خودم رنج گرسنگی را تحمل کردم.
امام علی(علیه السلام) فرمود: چرا به من اطلاع ندادی؟» حضرت زهرا(سلام الله علیها) پاسخ داد:«فَقَالَتْ یَا أَبَا الْحَسَنِ إِنِّی لَأَسْتَحْیِی مِنْ إِلَهِی أَنْ أُکَلِّفُکَ مَا لَا تَقْدِرُ عَلَیْهِ» ای ابا الحسن من از خدای خودم حیاء می کنم که ترا تکلیف به چیزی بکنم که در توان نداری. این یکی بزرگترین درس های زندگی است. اگر امروز به این درس عمل نمائیم، بسیاری از نزاع ها و درگیری ها، اختلافات و مشکلات خانوادگی، برطرف می‌گردد. به امید آن روز. والسلام.
متن حدیث:«رَوَتِ الْخَاصَّةُ وَ الْعَامَّةُ مِنْهُمْ ابْنُ شَاهِینٍ الْمَرْوَزِیُّ وَ ابْنُ شِیرَوَیْهِ الدَّیْلَمِیُّ عَنِ الْخُدْرِیِّ وَ أَبِی هُرَیْرَةَ أَنَّ عَلِیّاً أَصْبَحَ سَاغِباً فَسَأَلَ فَاطِمَةَ طَعَاماً فَقَالَتْ مَا کَانَتْ إِلَّا مَا أَطْعَمْتُکَ مُنْذُ یَوْمَیْنِ آثَرْتُ بِهِ عَلَى نَفْسِی وَ عَلَى الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ فَقَالَ أَ لَا أَعْلَمْتَنِی فَأَتَیْتُکُمْ بِشَیْءٍ فَقَالَتْ یَا أَبَا الْحَسَنِ إِنِّی لَأَسْتَحْیِی مِنْ إِلَهِی أَنْ أُکَلِّفُکَ مَا لَا تَقْدِرُ عَلَیْهِ فَخَرَجَ وَ اسْتَقْرَضَ مِنَ النَّبِیِّ دِینَاراً فَخَرَجَ یَشْتَرِی بِهِ شَیْئاً فَاسْتَقْبَلَهُ الْمِقْدَادُ قَائِلًا مَا شَاءَ اللَّهُ فَنَاوَلَهُ عَلِیٌّ الدِّینَارَ ثُمَّ دَخَلَ الْمَسْجِدَ فَوَضَعَ رَأْسَهُ فَنَامَ فَخَرَجَ النَّبِیُّ فَإِذَا هُوَ بِهِ فَحَرَّکَهُ وَ قَالَ مَا صَنَعْتَ فَأَخْبَرَهُ فَقَامَ وَ صَلَّى مَعَهُ فَلَمَّا قَضَى النَّبِیُّ صَلَاتَهُ قَالَ یَا أَبَا الْحَسَنِ هَلْ عِنْدَکَ شَیْءٌ نُفَطِّرُ عَلَیْهِ فَنَمِیلَ مَعَکَ فَأَطْرَقَ لَا یُجِیبُ جَوَاباً حَیَاءً مِنْهُ وَ کَانَ اللَّهُ أَوْحَى إِلَیْهِ أَنْ یَتَعَشَّى تِلْکَ اللَّیْلَةَ عِنْدَ عَلِیٍّ فَانْطَلَقَا حَتَّى دَخَلَا عَلَى فَاطِمَةَ وَ هِیَ فِی مُصَلَّاهَا وَ خَلْفَهَا جَفْنَةٌ تَفُورُ دُخَاناً فَأَخْرَجَتْ فَاطِمَةُ الْجَفْنَةَ فَوَضَعَتْهَا بَیْنَ أَیْدِیهِمَا فَسَأَلَ عَلِیٌّ ع أَنَّى لَکِ هذا قَالَتْ هُوَ مِنْ فَضْلِ اللَّهِ وَ رِزْقِهِ إِنَّ اللَّهَ یَرْزُقُ مَنْ یَشاءُ بِغَیْرِ حِسابٍ قَالَ فَوَضَعَ النَّبِیُّ کَفَّهُ الْمُبَارَکَ بَیْنَ کَتِفَیْ عَلِیٍّ ثُمَّ قَالَ یَا عَلِیُّ هَذَا بَدَلُ دِینَارِکَ ثُمَّ اسْتَعْبَرَ النَّبِیُّ بَاکِیاً وَ قَالَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لَمْ یُمِتْنِی حَتَّى رَأَیْتُ فِی ابْنَتِی مَا رَأَى زَکَرِیَّا لِمَرْیَمَ وَ فِی رِوَایَةِ الصَّادِقِ ع أَنَّهُ أَنْزَلَ اللَّهُ فِیهِمْ وَ یُؤْثِرُونَ عَلى أَنْفُسِهِمْ.»
«ابن شهر آشوب مازندرانى، محمد بن على، مناقب آل أبی طالب علیهم السلام (لابن شهرآشوب)، ج2، ص 76و77، قم، چاپ: اول، 1379 ق.»
متن حدیث:«حَدَّثَنَا أَبُو الْحَسَنِ مُحَمَّدُ بْنُ عَمْرٍو الْبَصْرِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو الْقَاسِمِ نَصْرُ بْنُ الْحُسَیْنِ الصَّفَّارُ النَّهَاوَنْدِیُّ بِهَا قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو الْفَرَجِ أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ خُوزِیٍّ السَّامِرِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو بَکْرٍ الْقَاسِمُ بْنُ إِبْرَاهِیمَ الْقَنْطَرِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا إِبْرَاهِیمُ بْنُ خَالِدٍ الْحُلْوَانِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ خَلَفٍ الْعَسْقَلَانِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ السَّرِیِّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْمُنْکَدِرِ عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص اقْتَدُوا بِالشَّمْسِ فَإِذَا غَابَتِ الشَّمْسُ فَاقْتَدُوا بِالْقَمَرِ فَإِذَا غَابَ الْقَمَرُ فَاقْتَدُوا بِالزُّهَرَةِ فَإِذَا غَابَتِ الزُّهَرَةُ فَاقْتَدُوا بِالْفَرْقَدَیْنِ فَقَالُوا یَا رَسُولَ اللَّهِ فَمَا الشَّمْسُ وَ مَا الْقَمَرُ وَ مَا الزُّهَرَةُ وَ مَا الْفَرْقَدَانِ فَقَالَ أَنَا الشَّمْسُ وَ عَلِیٌّ الْقَمَرُ وَ الزُّهَرَةُ فَاطِمَةُ وَ الْفَرْقَدَانِ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ»
«ابن بابویه، محمد بن على، معانی الأخبار، ص114و115، تک جلدی، دفتر انتشارات اسلامى وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم - قم، چاپ:اول، 1403 ق.»
کلمات کلیدی:
